“A violación, é o propio do home, non son a guerra, a caza, o desexo cru, a violencia ou a barbarie,
senón realmente a violación, da que as mulleres -ata agora- nunca se apropiaron. A mística
masculina debe ser construída como perigosa, criminal, incontrolable por natureza. Como tal, debe
ser rigorosamente vixiada pola lei, rexentada polo grupo. Detrás do veo do control da sexualidade
feminina aparece o obxectivo orixinal do político: formar o carácter viril como asocial, pulsional,
brutal. E antes que todo, a violación faille de vehículo a esta constatación: o desexo do home é
máis forte que el, é impotente para dominalo. Aínda se escoita bastante seguido: «grazas ás putas,
hai menos violacións», coma se os machos non se puideran conter, coma se se tivesen que
descargar dunha forma ou outra. Crenza política construída, pero non a evidencia natural
-pulsional- que queren que creamos. Se a testosterona os convertese en animais con pulsións
indomables, matarían tan doadamente como violan. E está lonxe de ser o caso. Os discursos sobre
a cuestión do masculino están sementados de residuos de escurantismos. A violación, o acto
condenado do que non se debe falar, sintetiza un conxunto de crenzas fundamentais acerca da
virilidade.
(…)
Na moral xudeocristiá, é mellor ser tomada pola forza antes que ser tomada por unha zorra,
repetíronnolo bastante. Hai unha predisposición feminina ao masoquismo, non vén de nosas
hormonas, nin dos tempos das cavernas, senón dun sistema cultural preciso, e ten moitas
implicacións incómodas para o uso que podemos facer das nosas independencias. Aínda que
voluptuosa e excitante, tamén é desvantaxosa: ser atraídas polo que destrúe mantennos afastadas
do poder.
(…)
Sigo sen ver a diferenza neta, entre a prostitución e o traballo asalariado legal, entre a prostitución
e a sedución feminina, entre o sexo tarifado e o sexo interesado, entre o que coñecín aqueles anos
e o que vin os anos seguintes. O que as mulleres fan co seu corpo, dende o momento en que
arredor seu se encontran homes que teñen poder e diñeiro, me pareceu moi próximo, ao final.
Entre a feminidade como a venden nas revistas e a da puta, o matiz sempre me escapa. E, aínda
que non especifican as súas tarifas, teño a impresión de ter coñecido a moitas putas, dende aquel
entón. Moitas mulleres ás que o sexo non lles interesa pero que saben tirar proveito del. Que se
deitan con homes vellos, feos, aburridos, deprimentes de boludez, pero poderosos socialmente.
Que casan con eles e pelexan para obter todo o diñeiro posible no momento do divorcio. Que ven
normal ser mantidas, levadas de viaxe, consentidas. Que mesmo o ven como un logro. É triste
escoitar mulleres falar de amor como dun contrato económico implícito. Esperar dos homes que
paguen para ter sexo con elas. Paréceme tan tétrico para elas, que renuncian á súa independencia
-polo menos a puta, unha vez o cliente satisfeito, pode ir a dar unha volta tranquila-, como para
estes chabones cuxa sexualidade só é admitida se teñen os recursos para garpar. É o meu lado
clase media, hai evidencias que me custa tragar, e sempre carezo de sutileza. Non obstante se
puidese dalo un consello a unha piba, máis ben diríalle que fixese as cousas claramente, e que
conservase o seu independencia, se quere tirar proveito dos seus encantos, antes que buscar
casarse, facerse regentear, preñar e acurralar por un tipo a quen non soportaría se non a levase de
viaxe. “
Teoría King Kong, Virginie Despentes

"O home non alcanzou ningún proceso de individuación (coma se houbese o home alcanzado a
posición de individuo) no patriarcado, pois o patriarcado lle impón ao home que só é home en
tanto cabeza de familia. Unha vez desposuído da devandita cabeza de familia deixa de ser patriarca
e, por extensión, home. De aquí derívase que a estrutura de dominación masculina oprímenos a
homes e mulleres, de forma distinta e con brutalidades e intensidades diverxentes. Pero
oprímenos. E por iso a loita contra o patriarcado, contra o machismo, contra a dominación
masculina é a loita pola abolición do xénero e, sobre todo, é unha loita POLÍTICA e non MORAL. "
A abolición do xénero é cousa de todxs pois a dominación masculina oprímenos a todxs:
https://alejandroperezp.wordpress.com/2014/05/08/la-abolicion-del-genero-es-cosa-detodxspues- nos-oprime-a-todxs/

"Por que tanto balbordo? Porque se trataba dunha convocatoria non mixta (só mulleres). E isto é
unha cousa que fai tirarse moito dos pelos aos tíos que van de feministas. E digo "que van" e non
"que son" feministas porque aínda non coñecín un só home feminista que non comprenda os
motivos polos que se decide convocar unha concentración non mixta.
E é que hai no mundo activista un terrible problema de rexeitamento visceral aos espazos non
mixtos. Existe unha especie de receo machorril, disfrazado de incomprensión, que ás feministas
tráenos de cabeza. Parece ser que é moito pedir que entendan que as mulleres, como grupo
oprimido, necesitamos ter os nosos propios espazos de empoderamiento, onde tomar a palabra
sen coaccións externas, onde sentirnos libres e entre iguais.
Que se esconde detrás deste resentimento tan profundo dalgúns anarcomachos e machistasleninistas cara aos espazos non mixtos? O non comprendo por que non podo ir ao teu mani, se son
un un aliado" ten unhas raíces profundas na nosa cultura. Este asunto vai moito máis alá de
sentirse rexeitado ou en segundo plano nun espazo (os homes teñen falta de costume a este
respecto), máis alá de que ao compa lle custe decatarse de que non lle toca ser protagonista por
unha vez. O que subxacer é o clásico medo á conspiración feminina. Medo ao akelarre, medo do
que ás mulleres soas, sen tutelaxe masculina de ningunha clase, se póidalles acontecer cando
poñen a funcionar a súa intelixencia colectiva sen influencia fálica. "
Medo ao Akelarre: http://www.madriz.com/miedo-al-akelarre/